افشاگری درباره ظلم
خداوند ستّارالعیوب است، و اصلاً دوست نداره که افراد، نسبت به یکدیگر پرده‌دری کنند.
خدا دوست نداره، یه مسلمون درباره مسلمونِ دیگه‌ای #بدگوئی بکنه، #غیبت بکنه، نفرین کنه، یا حرف ناشایستی بزنه…
قرآن کریم می‌فرماید:
لَا یُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلَّا مَنْ ظُلِمَ وَ کَانَ اللَّهُ سَمِیعًا عَلِیمًا (نساء/148)
خداوند دوست ندارد کسی با سخنانِ خود بدیها را آشکار کند،
مگر آن کسی که مورد ظلم و ستم واقع شده باشد،
که خداوند شنوا و دانا است.
طبق این آیه، قانون کلّی و اصلی، اینه که افشاگری و بیانِ عیوبِ مردم به هر نحوی که باشه (با شعر، طنز، تصریح، تلویح، حکایت، شکایت و… ) حرام است.
امّا این قانون یک استثناء مهم داره:
«إِلَّا مَنْ ظُلِمَ» مگر اون کسی که بهش #ظلم شده باشه.
یعنی «مظلوم».
یعنی #مظلوم، اجازه داره که از #ظالم غیبت کنه، و هر جا میره #ظلمِ او رو افشا کنه (البته فقط حق داره درباره ظلمِ ظالم افشاگری کنه، نه عیبهای دیگر او).
یعنی در جامعه‌ی اسلامی، #مظلوم باید بتونه با آزادی کامل، علیه #ظالم فریاد بزنه.
یعنی در #جامعه‌ی_اسلامی، ظالم باید به مردم معرّفی بشه.
یعنی در #جامعه‌ی_اسلامی، ظالم احترام نداره، و باید محکوم بشه.
‼️ نه اینکه حتّی اسمش برای مردم فاش نشه، و با حروف الفباء ازش نام برده بشه.
️ نه تنها خودِ #مظلوم، بلکه دیگرانی هم که مورد #ظلم واقع نشدند، باید نسبت به ظلم و ستم‌هایی که در جامعه وجود داره، اعتراض کنند، تا عرصه برای #ظالم تنگ بشه.
پیامها و نکته های زیبای قرآنی
آخرین نظرات